Τι ωραιώθης και τι ηδύνθης,
αγάπη, εν τρυφαίς σου;
Τούτο μέγεθός σου,
ωμοιώθης τω φοίνικι,
και οι μαστοί σου τοις βότρυσιν.
Είπα αναβήσομαι επί τω φοίνικι,
κρατήσω των ύψεων αυτού.
Εγώ τω αδελφιδώ μου,
και επ’ εμέ η επιστροφή αυτού
ευώνυμος αυτού υπό την κεφαλήν μου,
και η δεξιά αυτού περιλήψεταί με.
Υπό μήλον εξήγειρά σε
εκεί ωδίνησέ σε η μήτηρ σου,
εκεί ωδίνησέ σε η τεκούσα σε.
Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου,
ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου
ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη,
σκληρός ως Άδης ζήλος
περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός,
φλόγες αυτής.
Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.