Κοινωνικὴ Δικαιοσύνη ΙΙΙ
Ἦταν ἡ καθημερινότητα, τὸ ὑπόγειοκαὶ τοῦ φθορισμοῦ ἡ ψύχραἡ ἀλατιέρα μπροστὰ στὰ μάτια μας αἰῶνεςμὰ ἐκείνη τὴ βραδιὰ ὁ φίλος, ὁ πλησίον καὶ ὁ ἄλλοςἄρπαξε τὴν εὐκαιρία - ρίχνει στὸ ἄδειο πιάτογραμμάρια καμπόσα ἀπ'τοὺς λευκοὺς κρυστάλλους- πῶς νὰ σὲ καλέσω φίλο, ἂν μαζὶ ψωμὶ κι'ἀλάτι δὲν γευθοῦμε;βοῦτα τὴ βούκα σου λοιπόν, τί περιμένεις;στῆς τηλευκολίας τοὺς καιροὺςτί εὐκοπώτερον ἐστιν;- Ἀλλάβερσιν, φωνάζω τοῦ Ἀγάλλου, τοῦ Σταμάτη καὶ τοῦ Στάθη.τόσα κιλὰ ἰδέες, κι'ἀκόμα πεινασμένοικαὶ πρόπερσι καὶ πέρυσιποτέ σου τὴν ἀλήθεια δὲν θὰ μάθειςτόσος πόνος στὴ γεύση καὶ μόνο τοῦ ψωμιοῦποιός ἀέρας τὸ φουσκώνει,μέλος ἀρχέγονο,ποιός κτύπος, ποιός ρυθμός,τὸ ἄλεσμα, ἡ ζύμη μήπως;τὰ σαράντα κύματα κι'ὅλη ἡ σκόνη τ'ούρανοῦοὔτε ἡ σίκαλη, οὔτε τὰ στάρια, τὰ κριθάριασκόρπια, καὶ ἄδεια ἡ ζωή-Δὲν ἔχει ὁ κόσμος ψωμί; ἂς φάει παντεσπάνι!τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων τῆς τραπέζηςμὲ τὰ σκυλιὰ στὰ πόδια σου κάθεσαι καὶ παίζεις